Anghel sa burak

Nakakainggit.

Ano kayang pakiramdam, na ikaw'y maingat na yayakapi't hahagkan? Na maging katangi-tangi sa paningin ng sinuman?

Ano kayang pakiramdam, sa tuwina'y nais nilang masilayan ang iyong ngiti, tuwang tuwa sa paghanap ng iyong kiliti?

O kaysarap sigurong, lagi kang pagmamasdan, tuwing gising o tulog man, pagkat para sa kanila'y ikaw'y yamang di maaaring palitan.

Anupa't ninais ko rin, damhin yaong pagmamahal, dalisay at siyang tunay lalo't nagmula sa

Maykapal.

Ngunit...

Ano bang pagkakamali ko't pilit na hinila sa sinapupunan ni ina? Itong kaliita'y sinamantala, humihinga na'y naudlot pa.

Kaysakit ng katotohanang, nilagay basta sa supot, tinapon at di man lang inisip ng puputaktihin ng surot.

Di pa nakuntento'y, pinaglaruan yaong kaawa-awang katawan, chinop-chop at saka pinakain sa pusang kumakalam ang tiyan.

O di kaya'y, nilagay sa kahon atsaka ginawang panakot, sinama pa sa kalokohang mula sa utak na nilulumot.

Kasalanan ko nga bang talaga, o sadyang ayaw ni ina? Ayaw ni ama? Ayaw nila?

Sana man lamang ay ako'y binigyan ng pagkakataong masilayan ang mundo, itangi ninuman at mapangiti kayo.. Lalo na't ituring na isang anghel.

Ngunit...

Lahat ay nangyari na't wala akong kamalay-malay.

Ako'y isang anghel sa burak, pinagkaitan ng pag-ibig na dalisay.

Nakakainggit...

___________________________________________________________________

wah., eto yung isa sa mga articles na ginawa ko during cliniquing para sa 08dspc., whew, nachallenge talaga me sa paggawa nito., parang common na kasi yung style tapos feeling ko nasobrahan ako sa rhyming kaya yung mga bahaging walang rhyme, awkward na pag binasa., pero this is one of my favorites., eto yung isa sa mga katotohanan sa buhay that really breaks my heart.,

Karnabal ng karahasan

Lapit matapang.
Karnabal ng karahasa’y subukan, siyang tutuos sa lakas ni Juan.


Bubungad sa iyo’y bandilang punit, sunog ang asul at natira ang pula. Pula ang tanging kulay na kita, sinamahan pa ng itim na bumabalandra.

Pumasok sa ‘struggle-jungle’, at dumaan sa kumunoy na kawalang katiyakan. Mag-ingat sa ulan ng mga balang target ay iyong bunbunan.

Sumakay sa ‘mapamuksang dambuhala’ na pinapagana ng ulyaning kawawa. Kapag napihit niya ang malaking pulang buton, asahan mong ika’y abo na’t tutong.

Kumakalam na tiyan? Sa libreng pagkai’y ‘wag nang mag-alinlangan. Umupo at tikman ang malinamnam na elektrisidad mula sa mga nilalang na pusali ang kalooban.

Manood, huwag asahang maaliw, sa eksibit ng mga paslit. Na naglalaro ng kalansay at nagsasaka na ng sariling lapida. Saksihan din ang parada ng mga lantang kandungan ng bulaklak, tangan ng mga kababaihang inalisan na ng mukha.

Bala, bomba, patalim ang premyo sa karnabal na ito. Si Juan ang nagbigay, si Juan din ang tatanggap. Tila wala na ang ‘awa’ sa bokabularyo, sarili’y nagawang ikompronta sa diyablo.


Juan, ayan, tingnan mo, nakayuko, nakaluhod, nakatingala, mga kapatd na di mawari kung susuko o magmamakaawa. Nasaan ang kasagutan sa dumaraing na kidlat at iyak ng mata, sa mga nangingitim na panyo mula sa natuyong magkahalong pawis, luha, at dugo. Anong hakbangin ang dapat gawin, nang makamit, mabawi ang tore ng kadalisayan ng kabutiha’t hustisya at mapatunayang aabutin pa ng araw.

Bukas, bukas na ang mata, masisilayan na’t maliligo sa liwanag. #

Pinapanday na ang barya...

Madalang na akong makatanggap ng limos ngayon. Ni singkong butas eh 'di ko man lamang marinig kumalansing sa lata kong walang laman, gaya ng aking sikmurang kanina pang umaga natitigang. Ang nakapagtataka'y marami namang labas-masok sa simbahan, pero kahit pa ipagsigawan ko na ang aking pagmamakaawa'y sa tingin ay ‘di man lang ako mabalingan.

Nagpasya akong lumipat sa palengke pagkapananghali, umaasa sa mga tindero’t mamimili na dudulog sa ‘king matinding pangangailangan. Sa bungad ng pamilihan ko pinuwesto ang aking sarili at sa aking gulat ay halos di-mahulugang karayom pa rin ang kapal ng tao. Sa ilalim ng sikat ng araw ay sinimulan kong tugtugin ang aking harmonica, sa tanging saliw na naituro sa akin ng aking ama.

Ngunit tila nasasapawan ng ingay ng palengke ang kakatwang tunog ng aking harmonica. Sa magkahalong gutom at pagod ay wala na akong nagawa kundi pumikit – ang tanging pahingang sandaling bumabawi sa ‘king lakas.

Walang anu-ano’y naramdaman kong may umupo sa ‘king tabi. Hindi ako dumilat sakaling maawa sa ‘kin ang yaong tao at ako’y iwanan man lamang ng tira-tirang pagkain o barya.

Narinig ko siya. Tila naiinis at suyang-suya sa mga pasanin o problema sa buhay. Sa loob-loob ko’y tila wala na rin akong pag-asang makakuha ng limos sa taong ito.

Nagpatuloy ang banas na nilalang. Talagang yamot na yamot na ito. Naiinis dahil umano sa di nagkasya ang perang pinamili para sa araw na iyon.

Naiinis siya dahil sa pagtaas ng presyo ng karne ng baboy at baka.
Naiinis sa haba ng pila sa bigas na NFA.
Naiinis sa baklang suki niya sa mantika na hindi siya pinagbigyan sa pagtawad.
Naiinis sa depektibong bote ng toyo kaya’t nabasag habang dala niya.
Naiinis sa dumi at usok mula sa pagkokomyut dahil mahal ang gasolina.
Naiinis na sa hirap ng paglibot sa palengke, isa lang ang presyo ng apat na pirasong itlog.
Naiinis dahil naiwan ang listahan sa bahay at ‘di maalala kung kumpleto ba ang nabili.
Naiinis dahil pati patuka sa panabong na manok ay nagtaas-presyo.
Naiinis sa almusal na kakapiranggot na pandesal sa halagang uno-singkwenta.
Naiinis dahil sa haba ng pila sa Lotto at Go Binggo’y kaiinit pa naman.

Kakatwa… naintindihan ko na.

Kaya pala walang nagbibigay ng limos sa simbahan.
Kaya pala kahit batchoy ay ipinagdaramutan.
Kaya pala maraming naglalakad.
Kaya pala mga mukha nila’y animo’y sa lupa’y pawang sadsad.
Kaya pala dinadagsa ang mga tindera ng galunggong at kangkong.
Kaya pala maraming pinipilahan ngayon.
Kaya pala…

Pinapanday na siguro ang barya.

Minulat ko ang aking mga mata kasabay ng katotohanang aking natuklasan. At aba, nag-iwan ng ensaymada ang problemadong nilalang. #