Lapit matapang.
Karnabal ng karahasa’y subukan, siyang tutuos sa lakas ni Juan.
Bubungad sa iyo’y bandilang punit, sunog ang asul at natira ang pula. Pula ang tanging kulay na kita, sinamahan pa ng itim na bumabalandra.
Pumasok sa ‘struggle-jungle’, at dumaan sa kumunoy na kawalang katiyakan. Mag-ingat sa ulan ng mga balang target ay iyong bunbunan.
Sumakay sa ‘mapamuksang dambuhala’ na pinapagana ng ulyaning kawawa. Kapag napihit niya ang malaking pulang buton, asahan mong ika’y abo na’t tutong.
Kumakalam na tiyan? Sa libreng pagkai’y ‘wag nang mag-alinlangan. Umupo at tikman ang malinamnam na elektrisidad mula sa mga nilalang na pusali ang kalooban.
Manood, huwag asahang maaliw, sa eksibit ng mga paslit. Na naglalaro ng kalansay at nagsasaka na ng sariling lapida. Saksihan din ang parada ng mga lantang kandungan ng bulaklak, tangan ng mga kababaihang inalisan na ng mukha.
Bala, bomba, patalim ang premyo sa karnabal na ito. Si Juan ang nagbigay, si Juan din ang tatanggap. Tila wala na ang ‘awa’ sa bokabularyo, sarili’y nagawang ikompronta sa diyablo.
Juan, ayan, tingnan mo, nakayuko, nakaluhod, nakatingala, mga kapatd na di mawari kung susuko o magmamakaawa. Nasaan ang kasagutan sa dumaraing na kidlat at iyak ng mata, sa mga nangingitim na panyo mula sa natuyong magkahalong pawis, luha, at dugo. Anong hakbangin ang dapat gawin, nang makamit, mabawi ang tore ng kadalisayan ng kabutiha’t hustisya at mapatunayang aabutin pa ng araw.
Bukas, bukas na ang mata, masisilayan na’t maliligo sa liwanag. #
Karnabal ng karahasa’y subukan, siyang tutuos sa lakas ni Juan.
Bubungad sa iyo’y bandilang punit, sunog ang asul at natira ang pula. Pula ang tanging kulay na kita, sinamahan pa ng itim na bumabalandra.
Pumasok sa ‘struggle-jungle’, at dumaan sa kumunoy na kawalang katiyakan. Mag-ingat sa ulan ng mga balang target ay iyong bunbunan.
Sumakay sa ‘mapamuksang dambuhala’ na pinapagana ng ulyaning kawawa. Kapag napihit niya ang malaking pulang buton, asahan mong ika’y abo na’t tutong.
Kumakalam na tiyan? Sa libreng pagkai’y ‘wag nang mag-alinlangan. Umupo at tikman ang malinamnam na elektrisidad mula sa mga nilalang na pusali ang kalooban.
Manood, huwag asahang maaliw, sa eksibit ng mga paslit. Na naglalaro ng kalansay at nagsasaka na ng sariling lapida. Saksihan din ang parada ng mga lantang kandungan ng bulaklak, tangan ng mga kababaihang inalisan na ng mukha.
Bala, bomba, patalim ang premyo sa karnabal na ito. Si Juan ang nagbigay, si Juan din ang tatanggap. Tila wala na ang ‘awa’ sa bokabularyo, sarili’y nagawang ikompronta sa diyablo.
Juan, ayan, tingnan mo, nakayuko, nakaluhod, nakatingala, mga kapatd na di mawari kung susuko o magmamakaawa. Nasaan ang kasagutan sa dumaraing na kidlat at iyak ng mata, sa mga nangingitim na panyo mula sa natuyong magkahalong pawis, luha, at dugo. Anong hakbangin ang dapat gawin, nang makamit, mabawi ang tore ng kadalisayan ng kabutiha’t hustisya at mapatunayang aabutin pa ng araw.
Bukas, bukas na ang mata, masisilayan na’t maliligo sa liwanag. #
No comments:
Post a Comment